Aquila betekent "Adelaar"

Dat wist je niet hé? Ik ook pas nadat ik het opgezocht had :). Het is eigenlijk dat beeldje van een adelaar op een steel, die de Romeinse legioenen meedroegen als ze een veldslag gingen leveren. Ieder legioen had zijn eigen Aquila en het was een grotere nederlaag om de Aquila te verliezen dan de veldslag.
Wat heeft dat nou met mijn vliegavonturen te maken? Op zich weinig, behalve dan dat het ook het merk is van het vliegtuig waarin ik vandaag (woensdag 14 december 2011) mijn tweede uur Dual heb gelogd. De Aquila A210 is door de fabriek uitgeleend aan KLM Aeroclub om instructeurs mee op te leiden, die dan weer ervaren vliegers kunnen "uit checken" en ook minder ervaren vliegers als ondergetekende een vliegles kunnen geven. En dat alles binnen het kader van een promotie voor de participatieconstructie die KLM Aeroclub aan het opzetten is.

Ondanks het belabberde weer van de afgelopen week en de onmogelijke TAF van gisterochtend, leek het vanmorgen toch op marginaal uit te komen, qua weer. Dus op naar Lelystad!
Instructeur Ferry belde toen ik net in de auto zat en de stroom vliegtuigen Schiphol binnen zag komen. Hoewell het toen nog donker was gaf dat toch een bemoedigend beeld van de weerssituatie: Ik kon beide vliegtuigstromen voor zowel rwy18R als 18C hun desbetreffende localiser zien capturen, wat voor 18C betekent dat ik de lichten op zo'n 10 km afstand kon zien op 3000ft. Ruim boven VFR minimums dus. Nu alleen nog daglicht... En oh ja, die regen moest ook maar niet erger gaan worden...

Bij gebrek aan files (alleen de A9 stond tussen Rottepolderplein en Badhoevedorp vast) waren we (mijn vrouw was mee :) ) al vóór 8 uur bij de benzinepomp langs de A6. Daar eerst een bakje koffie gehaald en evengoed nog vrij vroeg bij KLM Aeroclub aangekomen. Het regende nog steeds en zelfs harder dan een uur eerder, bij Schiphol. Na een minuut of 10 kwam ook Ferry, mijn instructeur voor vandaag, aan op de club. Op de motor nog wel, de held!

Na een bakkie koffie en een kennismakingsrondje zijn we eerst eens bij de Aquila gaan kijken. Ook even samen met mijn vrouw naar binnen geklommen om te zien hoe dat dan zit. Comfortabel, ruim, ..., wat een prachtig toestel!

De pre-flight inspection (walk-around) hebben we maar binnen in de hangar gedaan, dat scheelde weer een paar druppels. Want behalve dat het regende, waren de wind- zicht- en wolken waarden gewoon VMC, dus we zouden in ieder geval gaan vliegen. Toen we eenmaal één van de Cessnas hadden buiten gereden om de Aquila naar buiten te kunnen rijden, was het zelfs opgehouden met regenen. Nog even een laatste blik op de meteo en NOTAMs en maar gewoon gaan, dus!

Omdat ik had aangegeven zo veel mogelijk zelf te willen doen, mocht ik al de checklists afwerken en na de eerste bocht het taxiën over nemen. Nosewheel steering is toch wel een luxe, hoor! Onderweg naar rwy23 kwamen we nog langs een vers bestickerde Fokker 50 van Mongolian, net een half uurtje eerder uit de QAPS hangar getrokken. Eerst de pre-take-off checklist (carb heat en magnetos check) en dan, na een zorgvuldige look-out en een radio call (Ferry), oplijnen. Ferry heeft, denk ik, toen ook de transponder aan gezet ;) Hij had de pre-take-off checklist. Toen het gas eenmaal vol open ging, stond ik toch nog een beetje verbaasd van de hoeveelheid voetenstuur die nodig was om de neus in de richting van de baan te houden. Ferry trapte dus al gauw wat bij. Bij 50 knopen een lichte achterwaartse druk tegen de knuppel en hup, los kwam het neuswiel. Het was even zoeken naar de juiste neusstand voor een klimvlucht. De Aquila is erg responsive. Vergelijkbaar met de AT-3, qua gevoeligheid. Dat leverde in het begin een beetje een nerveus gedrag op, van zowel het vliegtuig als ondergetekende ;) Maar al gauw kwam de circuithoogte van 700 ft dus level off en eens proberen wat de trim doet. Na het circuit verlaten te hebben, weer een stukje klimmen naar 1400 ft en met een rechterbocht proberen oostelijk van de A6 te blijven. Twee grenzen hier: 1500 ft is de ondergrens van Schiphol TMA; verboden voor VFR verkeer (class A), en ten westen van de A6 de Oostvaardersplassen. Het schijnt dat daar boswachters rondlopen die het niet zo op dat pruttelgrut in de lucht hebben, ook al is de Aquila met z'n 67dB best een stille kist. Stiekum had ik mijn trim toch nog niet zo goed onder controle, wat uiteindelijk resulteerde in een hoogte die angstig dicht tegen die 1500 ft aan kwam.
Hoe dan ook, een stukje noordelijker is het luchtruim tot 6500 ft toegankelijk, dus daar eerst eens wat gespeeld met stijgen, trimmen, dalen, trimmen, etc. En genieten van het uitzicht, natuurlijk, want het was verrassend helder met prachtige wolkenpartijen ten oosten van ons, tegen een mooi ochtendzonnetje in. Daarna een paar bochten uitgeprobeerd. Langzaam vliegen op gelijke hoogte, naar een landingsconfiguratie toe werken, dalen als op final (70 knopen, afgetrimd), eigenlijk alle reguliere vliegbewegingen wel een keer meegemaakt. Ook nog eens alleen met voeten een bochtje "getrapt" om te voelen hoe een roerbeweging ook een rolbeweging induceert.
Ferry had inmiddels een koersje naar Teuge in de GPS gezet, die netjes onder het schietterrein van Oldebroek door liep. Min of meer toevallig, kwamen we dus ook deze keer langs de camping. Vlak boven boven Apeldoorn was net de zon lokaal doorgebroken, hoewel het goed te zien was dat het er niet lang geleden nog flink geregend had. Plassen op de weilanden en toch een zonnetje, tegen een achtergrond van donkergrijze regenbewolking. Mooi hoor! Helaas geen foto van, want ik was aan het vliegen :-P
Om niet direct over vliegveld Teuge te vliegen, zijn we recht boven de A50 blijven vliegen, langs "waypoint BOKIT" (ATCBox grapje; geeft niet als je 'm niet begrijpt) en terug over de A1 en vervolgens de Ijssel. Om weer onder het schietterrein door in westelijke richting te vliegen, gingen we weer langs de camping, maar deze keer op visuele navigatie. Lees: langs de ijscoboer. Goed te herkennen weggetje langs Emst - Gortel - Vierhouten. Dan komt de Gobi al gauw in zicht aan de rechterzijde :)

(Foto gemaakt in augustus, vanuit de C172; Gobi linksboven)

Tijd om klaar te maken voor reporting point Bravo. dus dalen naar 700 ft. Ferry deed de radio, dus hij meldde ons vast aan. Precies op 700 ft zaten een paar pufjes wolk. Niets serieus, maar het bemoeilijkt wèl het uitkijken naar ander vligverkeer dat op hetzelfde punt op dezelfde hoogte het circuit wil binnevliegen. Ook was het in de pufjes wat meer bumpy, vanwege de dichtheidsverschillen, denk ik. Er stond nog een redelijke wind, zo'n 10 tot 15 knopen, dus daar moest redelijk voor gecompenseerd worden. We besloten één touch and go te doen, om daarna pas full stop te landen. De eerste landing heeft Ferry nog behoorlijk moeten corrigeren. Best een hoop om tegelijk op te letten, zeg! Ook bij het weer uitaccellereren heb ik me tòch weer laten verrassen door het torque effect. Eenmaal op circuithoogte wat meer aandacht besteed aan het aftrimmen. dat scheelt in ieder geval al weer één aandachtspunt. De tweede landing ging al beter, hoewel ik een tikje links voor de baan uitkwam. Dat corrigeren ging dan weer ten koste van een net glijpad, dus ook de tweede landing was nog niet erg fraai geworden zonder ingrijpen van Ferry. Minder dan bij de eerste landing, maar toch. Nog geen unassisted landing. Maar ja, zo moet je het leren, denk ik dan maar. Gewoon doen, observeren, evalueren en nog eens proberen.

GPS track van de gevlogen route

Al met al een bijzonder leerzame ervaring. Natuurlijk om te bevestigen wat ik eigenlijk al wist: die Aquila is gewoon een ontzettend leuk toestel! Maar ook in de zin van: het valt nog lang niet mee om ècht netjes te vliegen, en: in het echt is toch wel echt anders dan achter de PC met een flight simulator.

't is net een konijntje,zo...