Hoogvliegersdag Lelystad 2014

Drukke tijden, nu. Met RT (Radio Telephony - lullen met de toren) praktijk les op dinsdagavond en nog steeds theorie les (nu nog één keer Meteorologie, straks "Human Performance and Limitations") op donderdagavond en af en toe een uurtje vliegles er tussendoor. Ik hoop echt dat ik deze twee theorievakken goed doorkom, want dan blijft er nog maar één over: Air Law. Ook RT vergt iedere les wat voorbereiding en eigenlijk vooral veel oefening; dat kost ook tijd.

Toch vond ik dat ik ook dit jaar weer vrijwilliger moest zijn bij de jaarlijkse Hoogvliegersdag op Lelystad. Dat is een dag, georganiseerd door de Stichting Hoogvliegers, waarbij ernstig zieke of gehandicapte kinderen voor één dag piloot mogen zijn. Ze worden dan opgevangen en vermaakt en ergens op de dag gaan ze met een echt vliegtuig mee de lucht in. De meesten (afhankelijk van of de ziekte of handicap dat veilig toelaat) mogen zelfs een stukje zelf sturen! Op die manier vergeten de kinderen even al hun problemen en zorgen en zijn ze weer even echt kind.

Ook deze keer werd de dag weer georganiseerd door Cees Ootjers en Aloys Bodewes van KLM Aeroclub en nu in heel nauwe samenwerking met Rob Hoogboom van de Koninklijke Luchtmacht (KLu). Dus ook deze keer had ik me opgegeven en werd ik wederom bij de "static line" ingedeeld. Dat is een opstelling van vliegtuigen die niet gaan vliegen, die dag, maar die te bezichtigen zijn. Hetzij alleen van buiten, hetzij óók van binnen. Dat is leuk werk, want dan maak je de kinderen van heel dichtbij mee wanneer ze die machtige dingen bekijken. En de meesten zijn op zo'n leeftijd dat ze alleen maar brandweer, politie, of piloot willen worden, dus zo'n rij vliegtuigen is een machtig mooi spektakel, natuurlijk!
De dag begon al vroeg. Gelukkig waren we de avond ervoor al naar de camping gegaan, zodat mijn reistijd maar een half uur was, maar kwart voor zeven aankomen betekent dan evengoed vroeg op! De dag begon mistig, maar de verwachting was dat het nog op tijd voor de eerste vluchten zou opklaren. Eerst moesten er toch nog vliegtuigen geparkeerd worden, hekken geplaatst, tafels en bankjes uitgeklapt en geplaatst, ...

De eerste Hoogvliegers kwamen al ruim van tevoren aan. Officieel zou de dag om 9 uur beginnen, maar er waren al Hoogvliegers om half negen op het terrein. Geen probleem, hoor! Er is zat te doen en te zien. Eerst moeten de kinderen "inchecken". Dan krijgen ze een Hoogvliegers T-shirt aan en een pet op. Een tas met goodies completeert het geheel. Op het terrein is er een springkussen, een clown, muziek, patat, schminken, kleurplaten, eten en drinken, de Hoogvliegerswinkel en natuurlijk de static line.
Ook dit jaar stond een Luchtmacht Fokker 50 op de static line, waar iedereen in mocht. De luchtmacht had verder nog een truck mee met twee F-16 simulatoren, waar de kinderen hun kunsten in mochten tonen.

Uiteindelijk kwam er ook nog een Apache gevechtshelikopter na een low-pass er bij staan en de koninklijke Alouette helicopter voegde zich ook bij het gezelschap om de static line te completeren. Gedurende de middag vlogen beide ook weer weg, wat allemaal natuurlijk hele spannende beelden en vooral geluid opleverde :)

Maar uiteindelijk ging het allemaal om het rondje vliegen, natuurlijk! Omdat er wat veel mensen bij de static line stonden en er nog behoefte was aan een paar mensen die airside begeleider wilde zijn, heb ik me daarvoor aangemeld. Even zo'n "lichtgevend" hesje en een "airside" autorisatie geregeld en ik mocht klaarover spelen. Iedereen die van "landside" naar "airside" wilde, moest onder begeleiding van zo'n airside begeleider oversteken.
 Dus mijn eerste "klus" was het begeleiden van de filmploeg van Omroep Flevoland. Die gingen beelden maken van André Kuipers, die als ambassadeur van de Stichting Hoogvliegers ook met de kinderen ging vliegen. Hoe stoer is dat! Vliegen met een echte astronaut! En daarna was het kinderen met familie en/of begeleiders naar het vliegtuig brengen, eventueel een rolstoel veilig opbergen, en de achterblijvende familie weer terug naar "landside" begeleiden. Wanneer de vlucht klaar was, hetzelfde verhaal, maar dan omgekeerd, om de kinderen weer op te halen. Fantastisch, wat een emotie je dan tegenkomt! Op de heenweg spanning en zenuwen (vooral bij ouders / begeleiders, overigens) en op de terugweg een ontlading van vreugde en blijdschap wanneer het kind probeert uit te leggen wat hij of zij allemaal heeft meegemaakt aan de achtergebleven begeleiders. In één zin proberen ze dan een klein uur achtbaan uit te leggen; echt mooi om te zien.
Ook wel heel ontroerende momenten, hoor. Zoals bij een meisje dat ogenschijnlijk uitdrukkingsloos in een rolstoel zat, toen ze het vliegtuig in getild werd. En die dan met wijd open ogen uit het vliegtuig komt en door haar huilende moeder in de armen genomen wordt. Daar hoeven geen woorden bij, dat trekt de tranen zo ook wel...
Of het broertje dat helemaal hyper van zijn eigen vlucht alles wat komen gaat aan zijn zusje, die nu aan de beurt is, probeert uit te leggen. En die dan vervolgens bere blij is dat hij nu ook eens in die rolstoel mag zitten, wanneer zijn zus aan het vliegen is.
Airside begeleider is enorm dankbaar werk, omdat je juist die emotie waar zo'n dag om gaat van heel dichtbij meemaakt. Volgend jaar wil ik weer...

De Luchtmacht heeft alle kinderen ook nog op een rondje Markermeer in een Fokker 50 getrakteerd. En omdat het de laatste vlucht van dat toestel in dienst van de Luchtmacht was, plus de "pensioenvlucht" van de gezagvoerder, werd er door de luchthavenbrandweer een watergordijn aangelegd bij aankomst.

En als slagroom op de taart voor mij: vliegvriendje Barry stelde voor om een uurtj te gaan vliegen in "ons" toestel. Nou, daar had ik wel oren naar, natuurlijk. Die middag kwam de Q net terug van Texel, waar ze haar inmiddels 5e 100-uurs onderhoudsbeurt had gehad. Dus daar hebben wij nog snel even gebruik van gemaakt.
We hebben drie rondjes om de camping gevlogen en gezwaaid naar vrouw, hond en schoonouders, om vervolgens een crossing aan te vragen van de Schiphol Control Zone (CTR). Zonder problemen werd gezegd dat we ons maar moesten melden als we reporting point Victor (de "ingang" van de Schiphol CTR voor sportvliegtuigjes) naderden. We gingen dus waarschijnlijk wel toestemming krijgen! Dat hangt af van de drukte op dat moment en we waren nog ergens in de buurt van Harderwijk, dus het was nog even afwachten. Maar gelukkig mochten we via Victor naar Bravo (tweede verplichte meldingspunt), naar het begin van de Kaagbaan (die op dat moment in gebruik was voor vertrekkend verkeer) en dan vóór de toren rachtsaf, over Amsterdam weer terug richting Lelystad. Machtig om te zien, hoe onder je de Boeing 737s en een Boeing 747 in een rijtje staan om te vertrekken, en dat jij daar dan zo pal dicht bij er overheen mag vliegen. Echt geweldig om mee te mogen maken! :)
Boven Amsterdam vliegen is ook een niet alledaagse bezigheid, zeg maar. En om dan nog een paar rondjes te draaien over Barry's nieuwe huis, dat maakt het ècht af!
Hier is een plaatje van de GPS track van onze vlucht. Vlak voor aankomst in Lelystad hield de batterij van mijn telefoon er mee op, dus dat laatste stukje om er weer een gesloten lus van te maken, moeten jullie er zelf maar bij bedenken ;)

Link naar KML bestand

Ik heb een ongelofelijk mooie dag gehad! Helemaal gesloopt, maar zó de moeite waard :)
Volgend jaar weer!