De eerste overland vlucht ging naar Texel, de tweede naar Teuge.
Op 28 april vlogen we naar Texel, om daar wat touch-and-goes te gaan doen.
Tijdens het deel van de vlucht over Noord-Holland hebben we meteen het spelletje "waar zou je 'm neerzetten als nu je motor er mee op zou houden?" gedaan. Dat uitkijken naar mogelijke noodlandingsplekken moet een soort tweede natuur worden. Een motor houdt er niet zomaar mee op, maar als het eens mocht gebeuren, dan kan het snel kiezen voor een landingsplek net dat beetje rust geven dat nodig is om die landing tot een goed einde te brengen.
Het circuit van Texel ligt op 1000ft, terwijl de rest van de Nederlandse velden het circuit op 700 ft heeft liggen.
Texel heeft twee grasbanen die 33% breder zijn dan de baan op Lelystad. Dat geeft een heel ander perspectief, wanneer je aan komt vliegen. Ten eerste is het contrast van de baan met de omgeving natuurlijk geringer. En dan maakt de breedte dat je het idee hebt al lager te zitten dan je hoogtemeter aangeeft. En natuurlijk al je visuele referentie dingetjes die je op Lelystad gebruikt, bestaan daar niet. Plus natuurlijk de circuithoogte van 1000ft. Alles is dus anders, dus echt even wennen...
Het eiland naderend, was al snel duidelijk dat het mindere weer voor die dag vanuit het noord-oosten op ons af aan het komen was.nog tijdens het circuit vliegen moesten we al zakken naar 700ft om vrij van de wolken te blijven. Na drie touch-and-goes werd het dan ook tijd om maar een full stop landing te maken. In de toren bij Mike werd duidelijk dat er een front aan zat te komen wt grofweg liep van net ten noorden van Texel tot over Emmeloord en dat in westelijke richting bewoog. Het zou dus niet al te lang meer duren voordat we niet meer vanaf Texel mochten vertrekken, maar nog spannender was dat datzelfde front ook niet veel later Lelystad zou gaan dicht leggen. Dus snel maar weer terug "naar huis", want uitwijken zou betekenen dat we naar Hilversum of Rotterdam moesten. Geen van tweeën veel zin in, eerlijk gezegd. Beide leuke velden om aan te doen, hoor. Maar liever gepland dan gedwongen.
Eenmaal terug bij Lelystad (tussen Lelystad en de Oostvaardersplassen door, dan onderlangs de ATZ, voor de verandering en snelheid) bleek dat we ook daar nog wel twee touch-and-goes konden doen. Zoals je in het plaatje hierboven kunt zien, moest ik nog wat vertraging inbouwen bij de eerste nadering door mijn base leg iets te verleggen.Maar verder redelijk reproduceerbare circuitjes :)
Nu we het toch over uitwijken hebben. Het min of meer standaard uitwijkveld van Lelystad is Teuge (en omgekeerd). Teuge heeft een ongeveer even lange baan, is ook verhard en is binnen 20 minuten aan te vliegen. Tijd dus, om daar ook eens een kijkje te nemen. De volgende les ging daarom dus naar Teuge, om daar wat circuitjes te oefenen. Teuge heeft een ander circuit als Lelystad: vooral breder en korter. Helemaal wanneer baan 27 in gebruik is, is final best wel kort. Je zult dan dus voor je gevoel eerder moeten beginnen met dale en op een lagere hoogte final indraaien. Vervolgens is de baan ongeveer even lang, maar smaller. daardoor lijkt -ie langer en het lijkt alsof je er verder boven zit. Het risico is dan dat je lager gaat vliegen en te laag nadert.
Na nog een paar stall oefeningen in alle configuraties in de buurt van Dronten, moest ik "uitwijken" naar Teuge. Ik mocht zelf er heen navigeren, wat me makkelijk af ging. Ik had de camping al vaker overvlogen en ik wist dat daarvandaan een koersje 133 me recht over het veld zou gaan brengen. Met een beetje compensatie voor de wind was dat in dit geval een koersje 125 geweest. Maar de stad Apeldoorn is al gauw duidelijk te zien, dus dat levert op deze korte afstand geen enkel probleem op.
Dat laatste vergde nog wel een paar keer oefenen, maar daarom ga je dan ook touch-and-goes maken. Dus nog eens een rondje, en nog eens...
Eindelijk tijd voor koffie ... of toch niet. Eerst even betalen bij de havenmeester.
Het restaurant blijkt nog gesloten te zijn! Helaas. Dan maar weer terug naar Lelystad. Gaan we daar wel koffie drinken. Toen we uit taxieden, gingen de deuren naar het terras open, dus hadden we iets later gekomen of iets langer gebleven, dan hadden we nog een bakkie gedaan. Nu gingen we maar weer "huis"waarts. Onderweg nog even wat gespeld met het roer; gekeken hoeveel rolbeweging je kunt compenseren met roeruitslag, oftewel: slippen. Dat is een techniek waarbij je doet alsof je en kant op gaat sturen met de stick; bijvoorbeeld rechts, maar de verdraaiing om de top-as (dus links-rechts verdraaiing in het horizontale vlak) compenseert met een roerbeweging de andere kant op; in het voorbeeld dus linksaf. Je blijft dus dezelfde kant op vliegen, maar dan helemaal scheef. Dat is een goede manier om snelheid te verliezen, mocht dat eens nodig zijn omdat je weer eens te hoog of te hard aan kwam vliegen bij een eindnadering ...
Daarna nog eens een stall en dan is het wel welletjes.
Uiteindelijk heb ik nu dus twee overland bestemmingen extra in mijn eigen logboek staan. Nu nog een keer naar Hilversum en ik heb alle uitwijkvelden een keer gezien. Plus: ik heb de landingenteller inmiddels op ongeveer 40 staan, dus dat begint er ook op te lijken.
Nu nog wat noodprocedures oefenen en het begint op solo tijd te lijken :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten