Post-solo

Jaja, de enorme solo-ervaring is in de pocket, maar daarmee ben ik er nog niet, natuurlijk. Sterker nog ... nu begint het pas echt serieus te worden. Zeg maar de voertuigbeheersing is nu op het niveau "goed genoeg". Vanaf nu komt de nadruk te liggen op navigatiekunsten en het uitbreiden van mijn solo-ervaring, om die uiteindelijk te combineren in mijn eerste solo overland vlucht ("overland" betekent van het ene naar het andere vliegveld). Verder zullen we de speciale verrichtingen (noodprocedures, steile bochten, dat soort werk) verder perfectioneren.

Dus de volgende vluchten gingen wat verder weg. En meteen ook maar naar het buitenland! Stadtlohn (EDLS) ligt werkelijk net over de grens in Duitsland. Dat maakt het een internationale vlucht, dus moet er ook een vliegplan ingediend worden bij Luchtverkeersleiding Nederland (LVNL) voor zowel de heen- als de terugvlucht (Feitelijk is dit niet helemaal juist, want Stadtlohn vormt nou net de uitzondering op deze regel, maar dat hebben we even naast ons neergelegd). Ook een eerste voor mij. In dat vliegplan hoort onder andere ook te staan hoe laat je denkt te vertrekken, de grens tussen Nederland en Duitsland over te steken, en op je bestemming aan te komen. Dus het dwingt je ook meteen wat meer om over een navigatieplan na te denken; "Hoe ga ik vliegen en hoelang doe ik daar dan over? ".

Onderweg naar Stadtlohn komen we langs het laagvlieggebied ten zuiden van Deventer, dus een uitgelezen pogelijkheid om ook de noodlandingsprocedures nog een paar keer te oefenen. Met een paar steile bochten boven de Veluwe al met al een leerzaam vluchtje.
Wel eentje die aardig lang duurde en we moeten ook nog voor het donker weer terug zijn, dus heb ik daar niet solo circuitjes gedaan. Volgende keer beter.
Als huiswerk kreeg ik mee om vluchten voor te bereiden naar Leer (ook inn Duitsland, maar dan meer in de buurt van Groningen), Budel (onder Eindhoven / Weert, tegen de Belgische grens) en Hoogeveen.
De volgende vlucht heb ik afgezegd, omdat ik mijzelf heel beroerd voelde. Dat betekende wel, dat mijn dáárop volgende vlucht pas ruim een maand na de vlucht naar Stadtlohn zou gaan zijn. Toen het ongeveer zo ver was, leken de weergoden niet hard mee te willen werken. Gelukkig viel het allemaal wel mee, maar Leer of Hoogeveen zat er niet in, omdat het langs de oostgrens beroerd snertweer zou blijven. Zelfs Budel rapporteerde slecht zicht en lage bewolking, dus dat werd het ook niet. De keuze was toen min of meer tussen Texel of Seppe. Het is uiteindelijk Seppe geworden. Nou had ik een hoop voorbereid, maar Seppe niet echt. Ik had wel al een route bedacht en lijnen op de kaart getrokken, met de bijbehorende richtingen, maar nog geen echt navplan ingevuld, inclusief afstanden en tijden. Op zich wel jammer, want dat deed wel af aan de navigatie oefening. Verder merkte ik dat ik relatief slordig was met hoogte houden en vergat ik regelmatig checks te doen. Een ruime maand niet vliegen is dan ook eigenlijk net even te veel.
Eenmaal aangekomen op Seppe, of Breda International Airport, zoals het tegenwoordig officieel heet (maar op de kaartjes staat nog steeds "Seppe / Hoeven"), mocht ik aldaar nog wat circuitjes solo vliegen.

Het werden er uiteindelijk 5, zoals hierboven te zien. Het circuit van Seppe is vrij smal en met een korte base leg wanneer rwy 25 in gebruik is, zoals nu het geval was. Dat kwam er eigenlijk op neer dat vanaf indraaien base he gas helemaal dicht moest en het in feite een glide-in werd. Geen probleem, op zich, maar spelen met vermogen, en dan met name vermogen nog wat verder verminderen, dat zit er dan niet zo erg in, natuurlijk. Dus kom je hoog of snel binnen, dan land je vrij ver op de baan en lijkt het baantje aldaar ineens best wel kort. De baan op Lelystad is ook 1.5 keer zo lang en 1.5 keer zo breed, dus dat idee heb ik al snel. De andere helft van het circuit is dan (naar mijn begrippen) weer vrij lang, dus indraaien van het crosswind leg kan veelel al op circuithoogte (730ft).

Landing #2 wordt uiteindelijk een doorstart zonder het asfalt te raken. De noordelijke wind, die dus haaks op de baan stond en van rechts kwam, zorgt voor best wat wervelingen na het passeren van het einde van het bos. De grote open vlakte daarachter heet dan vliegveld, en dat is waar ik probeer te landen met mijn plastic doos. Deze keer komt dat vrij laag boven de baan en overcorrigeer ik wat, waardoor ik slingerend lijk te gaan landen (het is vooral het "opzij wegzetten" wat sterk varieert). Daar ben ik niet blij mee, dus maar weer gas er op. Pas op dat moment stabiliseert het toestel zich door de trekkende kracht van de propeller en de erachter gelegen weerstand van het toestel en had ik waarschijnlijk nog wel kunnen landen. Maar er is maar één ding erger dan niet beslissen een doorstart te maken: een doorstart alsnog afbreken. Zeker in deze fase van de opleiding.

KML bestanden:
heenreis
solo circuits
terugreis (een paar minuten na vertrek pas gestart)

Video:
Solo circuits