Diamonds are forever

Woensdag 16 november was het dan eindelijk zo ver. Na een aantal keer uitstel om verschillende redenen had ik een afspraak staan om met Wouter Nagel te gaan vliegen in een Diamond DA-20 Katana. Hij heeft een participatie bij de Stichting Katana Flyers zoals ik die ook overweeg, dus een mooie gelegenheid om zowel het toestel als de organisatie te leren kennen.

Wouter doet het papierwerk bij de PH-FLK

Wouter had de PH-FLK voor de hele dag gereserveerd, dus was het idee om een overland te doen naar een veld net over de grens. Helaas zat ook deze keer het weer wat tegen ...

's Morgens vroeg eerst de METARs en TAFs bekeken of alles überhaupt nog door zou gaan. EHAM had een zicht van 4000m, maar ik kon vanuit huis Schiphol zien liggen en dat is 5.8nm (goed 10km) in een rechte lijn. Later op de dag zouden de zichwaarden weer groeien en van bewolking was geen sprake, dus het ging door gaan. Alleen, door het beperkte zicht en het vooruitzicht dat alles aan het einde van de dag weer dicht zou trekken, hebben we besloten er toch maar een lokale vlucht van te maken. Het risico van ergens op een buitenlands veld gestrand te raken stond ons niet zo aan.
Uiteindelijk om 12:00 afgesproken bij Flantuas. Wouter had tot 16:00 de tijd voordat hij een andere afsprak had op EHLE, dus dat was ruim voldoende voor een lokale vlucht. Omdat ik mooi op tijd was, ben ik nog even langs de zuidkant van taxiway C gaan staan. Toevallig kwam daar net de nieuwe Aquila die KLM aeroclub als leentoestel heeft gekregen voorbij getaxied. Nog even snel een paar fotootjes van gemaakt (zie volgende blog post, binnenkort).
Strak om 12:00 liep ik Flantuas binnen en begon vast aan een cappucino. Niet veel later kwam Wouter ook binnengelopen. Ook hij had gehoord van de Aquila en stelde voor om eerst even te gaan kijken. Zo gezegd, zo gedaan. Ook daarvan bericht ik in mijn volgende post.

Uiteindelijk waren we tegen 14:00 pas bij de hangaar van Diamond Flyers. Evengoed nog genoeg tijd voor een uurtje overland, maar het begon al wat te knijpen. Gelukkig was het zicht goed genoeg om te gaan, dus het ging er nu toch van komen ...

Na een walk-around en het rondpompen van de gedeelde carter / gouvernor olie (prop draaien tot gorgelend geluid) om de olie te kunnen peilen, in de kist geklommen en de vierpuntsgordel vastgemaakt. De ruimte in de breedte is iets minder dan in de AT-3. De stoelen ogen goedkoop, maar zitten best goed. Startup checklist en off we go!
Ik vond het druk voor een doordeweekse dag. Drie man voor ons voor vertrek en vrijwel continue het circuit bezet door tussen 1 en 3 vliegtuigen. Deze keer werd ik door het bekende stoorgeluid op mijn telefoon geattendeerd. Die snel in de vliegtuigmodus gezet en meteen mijn GPS logger aangezet. :)

Een inversielaag van ongeveer 3000 ft hield alle damp en vuiligheid laag bij de grond, waardoor het zicht op de grond beperkt bleef. Aan de grond was het 4 graden Celcius, op 2000ft was het 11 graden Celcius! Daardoor mengt de lucht niet (warme lucht is al boven) en blijft alle vervuiling in die onderste luchtlaag hangen. Een relatief laag staand zonnetje maakte het zelfs lastig om iets verder weg gronddetails te herkennen. Watermassa's waren daarentegen weer goed te zien door de reflectie van het zonlicht. Dus een beetje navigeren op de vorm van de randmeren en de eilandjes.
Ook deze keer een rondje om de camping heen gemaakt en vervolgens richting Zwolle en Kampen. Beetje bochten maken om wat gevoel bij de uitslagen van de controls op te doen. Na gezwaaid te hebben naar mijn ex collegas in Kampen nog een paar keer een stall gedaan in diverse configuraties. Dat is in een Katana echt een non-event! Geen geschud of moeilijke instabiliteit, alleen een naar piepgeluid. Toen tegen het zonnetje in terug naar Bravo. Gelukkig licht het watertje, waar Bravo net naast een knikje ligt, fel op in het zonlicht. Uiteindelijk nog 3 keer een RH circuitje 05 gevlogen (2 keer touch-and-go, uiteraard één keer full stop), om weer terug te keren naar de Diamond Flyers hangaar.

GPS track

* Tijdens de stall oefeningen gaf mijn GPSafwisselend +3000ft en -3000ft aan. Hoogtewaarden zijn sowieso niet zo heel erg betrouwbaar.

Al met al een leuk stukje vliegen. De Katana komt over als een zeer vergevingsgezind vliegtuig dat makkelijk te vliegen is. Als groot voordeel heeft de Katana in de participatie constructie een lage uurprijs. Ook de landingsgelden vallen mee, wat uiteindelijk in de totale kosten van een vliegopleiding ook een aardige post begint te worden. Ten opzichte van de AT-3 is de uurprijs vergelijkbaar, maar de eenmalige participatiesom is minder dan de helft. Daarentegen is het toestel ouder en minder "fun to fly" met een iets minder sportieve karakteristiek. Het gaat nog een moeilijke afweging worden als de participatiesom van de AT-3 nog wat naar beneden kan...

Maarrrrr....
Laten we vooral de Aquila niet vergeten. KLM Aeroclub heeft zijn eerste tester net binnen, dus wellicht kan ik daar ook nog een vergelijkbaar vluchtje mee meemaken. Binnenkort meer daarover :)